Met de voeten op de grond

Mijn overtuiging dat de digitalisering van de gezondheidszorg er zal voor zorgen dat de kwaliteit van onze zorg steeds beter wordt, mijn overtuiging dat de communicatie, de interdisciplinaire samenwerking, de ondersteuning door Artificiële Intelligentie, de big data analyses, de standaardisering en zoveel meer ons elke dag vooruit zal helpen, het vraagt al eens een toetsing met de realiteit.
Gewapend met mijn overtuigingskracht ga ik op bezoek bij een voor mij onbekende huisarts, op termijn misschien wel mijn nieuwe GMD houder. Ik kom terecht bij een huisartsengroepspraktijk in een buurdorp. Ik heb afspraak met de jongste van de 5 huisartsen.
Uiteraard word ik meteen geconfronteerd met het feit dat ze wel het GMDschap willen overnemen. Op mijn vraag of de GMD dan geldt bij alle artsen van de groepspraktijk, krijg ik het antwoord dat het zo is. Er volgt nog iets over de GMD premie, maar ik zal maar doen alsof ik dat als patiënt niet gehoord heb.
Ahja, maar ik heb toch wel een aantal voorwaarden.
Eerste voorwaarde. Ik wil een volwaardige up to date, kwaliteitsvolle Sumehr.
“Euh, 2 artsen doen dat wel denk ik, ikzelf ga dat toch eens proberen maar de 2 andere collega’s doen dat niet.” De 50+ artsen in de praktijk maken een Sumehr, de jongere artsen niet.
Tweede voorwaarde. Ik wil wel dat jullie geconnecteerd zijn en vlot alle info over mij in de hubs opvolgen. Een vraagteken verscheen in beide ogen, gevolgd door een aarzelende ja en na nog even aarzelen zelfs een jaja. Ik had de indruk dat het op dat moment in Keulen aan het donderen was.
Ik stop met mijn voorwaarden, want ik voelde goed aan dat ik niet moest suggereren dat ik graag een gecodeerd EMD heb of dat ik graag tussendoor teleconsultaties zou willen doen.
Het vervolg van het gesprek sla ik over, want in het teken van de GDPR zwijg ik over persoonsgebonden medische gegevens.
Ik pik weer op bij mijn doorverwijzing voor verdere testen. De huisarts print de doorverwijzing af, plooit ze samen in een enveloppe en … kleeft vervolgens de enveloppe dicht. Ik heb niet het gevoel dat ik als patiënt ten volle geïnformeerd wordt. Toch een van mijn persoonlijke strijdpunten.
Ik waag nog een vraag over eAttest, maar ik word, terecht, terecht gewezen dat dit pas in februari zal kunnen.
Maar mijn mond valt open als het voorschrift voor het medicijn vervolgens met de hand geschreven wordt.
Ik heb een spontaan gevoel om op hulp te roepen, maar dat verstomt als ze me bij het buitengaan nog in het oor fluistert dat ik in de buurt zeker geen groepspraktijk zal vinden die verder staat met de informatica dan zij.
Van een reality check gesproken. Ik maak me de bedenking dat actiepunt 12 van het plan eGezondheid nog werk voor de boeg heeft. Inderdaad, de opleidingen zorgen nog niet voor een natuurlijk en spontaan gebruik van de digitalisering in de gezondheidszorg. Hier moet zeker nog een tandje bij gestoken worden.
De recente goed nieuws shows van de Minister over het elektronisch voorschrift, eAttest en andere PHR’s is leuk, maakt me blij, maar wat ik geleerd heb uit mijn ervaring in de huisartsengroepspraktijk is dat, opdat het allemaal goed gebruikt zal worden, er nog wat nazorg nodig is bovenop al dat goede nieuws.

Les pieds sur terre
Convaincu que la digitalisation des soins de santé fera en sorte que la qualité de nos soins s’améliorera constamment, que la communication, la collaboration interdisciplinaire, le soutien par l’intelligence artificielle, les analyses big data, la standardisation et bien d’autres choses encore nous aideront au quotidien, il convient toutefois de confronter ces convictions à la réalité.
Plus convaincu que jamais, je me rends chez une médecin généraliste que je ne connais pas, qui deviendra peut-être à terme le nouveau détenteur de mon DMG. J’arrive dans une pratique de groupe de médecins généralistes dans mon village flamand.  J’ai rendez-vous avec la plus jeune des 5 MG.
Bien sûr, je suis directement confronté au fait qu’elle veut s’emparer de mon DMG. Quand je demande si le DMG est valable chez tous les médecins de la pratique de groupe, elle me dit que oui. Ensuite, elle me parle encore de la prime DMG, mais je ferai comme si, en tant que patient, je n’avais pas entendu.
Ah oui, mais j’ai quand même une série de conditions.
Première condition : je veux un Sumehr tout à fait mis à jour et de qualité.
“Euh, deux médecins le font, je pense. Je vais aussi essayer de le faire, mais les deux autres collègues ne le font pas.” Les médecins de plus de 50 ans de la pratique font un Sumehr, mais les plus jeunes pas.
Deuxième condition : je veux que vous soyez connecté et que vous suiviez facilement toutes les infos qui me concernent dans les hubs. Je vois alors apparaître un point d’interrogation dans ses yeux, suivi d’un oui hésitant, et même d’un oui oui. J’avais l’impression à ce moment que le ciel lui tombait sur la tête.
J’arrête alors avec mes conditions car je sens bien que je n’ai pas besoin de suggérer que je souhaiterais un DMI codé ou que je souhaiterais entre les consultations ordinaires des tconsultations codées.
Je passe la suite de la discussion, car vu le GDPR, je me tais sur les données médicales à caractère personnel.
J’en viens maintenant à mes rendez-vous pour d’autres tests. La généraliste m’imprime un formulaire de renvoi et la met sous enveloppe puis… la ferme. Je ne pense pas qu’en tant que patient, je suis pleinement informé. Pourtant, c’est un de mes chevaux de bataille.
Mais je tombe de ma chaise lorsque je constate ensuite qu’elle rédige l’ordonnance de médicaments à la main.
J’ai une envie spontanée de crier à l’aide, mais je me tais lorsqu’en sortant, elle me dit à l’oreille que dans le quartier, je ne trouverai certainement pas de pratique de groupe plus avancée avec l’informatique.
C’était donc un "reality check". Je me dis qu’il y a encore du travail par rapport au point d’action 12 du Plan eSanté. En effet, les formations ne débouchent pas encore sur une utilisation naturelle et spontanée de la digitalisation dans les soins de santé.  Il y a encore du chemin à parcourir !
Les bonnes nouvelles annoncées récemment par la ministre sur la prescription électronique, l’eAttest et d’autres PHR sont chouettes, me rendent heureux, mais ce que j’ai appris de mon expérience dans cette pratique de groupe de MG est que pour que tout ceci soit bien utilisé, il y a encore du travail à faire en plus d’annoncer ces bonnes nouvelles.